گرچه صرصر بس درختان می کند
هر گیاهی را منضّر می کند
بر ضعیفی گیاه آن تند باد
رحم کرد ای دل تو از قوبت ملُند
آدمی هیچگاه نباید دچار خودبینی و غرور شود بلکه پیوسته باید خود را خوار
و حقیر ببیند و از قدرت لایزال الهی استمداد جوید.
ای برادر چو خاک خواهی شد خاک شو پیش از آنکه خاک شوی
خاک شدن یعنی نهایت تواضع و فروتنی.
مولانا در اینجا مثال زیبایی را بیان می کند و تاکید می کند که باد تند درختان را
از پیش خود بر می دارد اما همین باد گیاهان نرم را با وزش خود نوازش می کند
همچنانکه تیشه از انبوهی درختان و قصاب از انبوهی گوسفندان هراسی به دل
راه نمی دهد.
تیشه را ز انبوهی شاخ درخت
کی هراس آید ببرّد سخت سخت
لیک بر برگی نکوبد خویش را
جز که بر نیشی نکوبد نیش را
شعله را زانبوهی هیزم چه غم
کی رمد قصاب ز انبوهی غنم
گوسفندان گر برونند از حساب
زانبوهی شان کی بترسد آن قصاب
پس آنکه بر همه تواناست خداوند حی و قادر است و باید برابر او خوار بود
تا از عذابش در امان باشیم چون خوار گشتیم بر ما رحمت آرد.
نظرات شما عزیزان:
تاريخ : پنج شنبه 15 دی 1390 | 15:42 | نویسنده : خداداد |
تبادل
لینک هوشمند